HISTORIETES DESDE ITALIA


A voltes es necessari ampliar un poc la mirada o, valta la redundància, ampliar la perspectiva per a entendre que les coses no son com son i ja està. Que hi ha solució per a quasi tot i que en la vida es qüestió de prioritzar. Estic a Faenza, en Italia. Una ciutat d´uns 60.000 habitants a mitja horeta de Bolonia i ací, hiha un respete increible en tot alló que es referix al tràfic i a la circulació. Per començar dir que tots van en bicicleta, a pesar del fred (desde que estic aci no hem superat els 12 graus), es mouen en bici. Es genial cada volta que veig a persones de més de 60 anys, tant homes com dones, en bici amunt i avall amb les seves bosses de pa, els periòdics, la compra o el que siga. I mares amb xiquets ben menuts en la bici xicoteta i darrere delles, es increíble. Fins i tot jo, ja m´he fet enm una bici i vaig pedalejant al treball, a la biblioteca o a comprar. Tenen més habilitat que jo perque encara no controle alló d´anar carregada i portar la bici en una sola mà....snif snif....

El que més m´impresiona es que les bicis son les que manen i els cotxes tenen un respecte, com deia, per aquest transport de dues rodes. Cada carrer té pintades unes línies que simulen un carril bici, sense escalons, i per ahi van caminants i ciclistes, la gent està acostumada a fer les coses així i al centre no es pot accedir en cotxe, sols en bicicleta. Si fa fred s´abriguen i si plou agarren paraigües, que també ho he vist, alló de pedalejar amb paraigües....increible!

Ja podrien pendre exemple algunes ciutats o més bé, alguns polítics i ciutadans, perque com veieu, existixen aquest tipus de ciutats. Es molt agradable caminar amb tràfic moderat, sense problemes per a aparcar i sense colapses que mai acaben.

Per la resta, som prou pareguts, segons el que he vist fins ara, sols que hi ha que traslladar els horaris generalment una hora abans. Mengen abans, es posen abans a treballar, s´alcen més prompte i tanquen tot una hora abans. Al principi es difícil d´entendre. Clar, anar a comprar a les set i que estiga tancat no era normal per a mi, o a la una de migdia, en Espanya no existix. Ací si, i es cert, que el temps s´aprofita molt, perque tens una vesprada molt llarga en la que dona temps per a fer tot. I el matí, si et saps organitzar, també.

El que es realment caotic per a mi es la gran quantitat de formes diverses de pasta que existix i pijor encara, les salses per a la pasta. Estic treballant en un restaurant i ho porte tot molt bé excepte aixó. Estic acostumada als macarrons i els espaguetis, a molt apurar, tortellini, no? Mare meva, capellacci, capelleti, parpadelle, tortelli, tagliolini....més de cent formes diverses....entenc a la gent, sé el que me diuen i inclús explique el que porta cada plat de pasta, però després quan en la cuina em donen dos o tres plats de pasta i he de portar-ho a la taula, la major part de les voltes son els comensals els que identifiquen el que han demanat a les meves mans primer que jo entenga el que porte....realment complicat. Bó, però complicat.

Trobe molt a faltar, aixó d´ixir de festa perque ací tanquen molt prompte i ja he enviat a "fer la mà" a un parell de persones en italià....clar, si tinc mala llet també la tinc ací.....jeje.....una abraçada ben forta desde la Bella Italia.

INSPIRACIÓN


El sonido de las teclas del ordenador retumbaba en la habitación de forma hueca, brusca, vacía.....Luis Eduardo Aute sonaba a lo lejos, pero no llenaba el espacio. Una columna en blanco le esperaba con centenares de caracteres que había que rellenar, tema libre. Las letras sonaban vacías, sin sentido, igual que vacía estaba su habitación, su vida...el frío se instaló en su corazón hace ya años convirtiéndose en perpetuo inquilino. Le suponía un sobreesfuerzo recuperar la motivación para escribir, para pensar.
Se levantó y se dirigió a la cocina, calentó agua con la intención de tomarse un té de canela que antes, retuvo entre sus manos intentando entrar en calor. De repente, de vuelta a su habitación, ante sus ojos, el retrato de su abuela. Hacía años que no reparaba en aquella fotografía que, sin embargo, siempre había estado ahí. Su tierna y calida mirada, la de su abuela, le hizo sonreír. Se dio cuenta de que la vida podía tener otro sentido. Podía ser más sencilla. Se dirigió de nuevo a su habitación y se puso a recordar para ayudarse a escribir.
No hacían falta grandes complicaciones para tener algo que contar.
(FOTO: セルヒオ)

PLENILUNIO


Desde su ventana podía ver caer la lluvia como cada día desde hacía varias semanas. Jornada tras otra, al amanecer empezaban a caer tímidas gotas del cielo que se iban afianzando a medida que transcurrían las horas. Era bonito el paisaje y el ambiente, pensaba él. La lluvia le acompañaba en su lectura de 'Plenilunio' de Muñoz Molina, en el que el protagonista intenta descubrir a un asesino en serie entre la multitud, a través de sus gestos, de su rostro, de su mirada.
Él desde su cama imaginaba un amplio espacio gris lleno de gente, quizás una plaza en una mediana ciudad del norte de España, dónde tener que descubrir quién miente. ¡Qué apasionante!, pensaba desde su cama.
Un par de meses atrás tuvo un accidente en el que pudo perder la vida. Sólo perdió las dos piernas, y el "sólo" era algo que aún no veía con claridad. Sin poderse levantar no se sentía con fuerzas de empezar su nueva vida sobre una silla de ruedas. Así que se refugiaba en su habitación, en su cama, y leía mientras escuchaba la lluvia caer. Pensaba que era más fácil superar el trance sin comparaciones ni lamentos, pero no perdía de vista ni un sólo segundo que tarde o temprano, quizás al acabar 'Plenilunio' tendría que enfrentarse al mundo.

IO NON HO PAURA

El miedo a lo desconocido nos hace reacciones, es absolutamente irremediable. Lo que no conocemos, a la vez que nos atrae, nos aterra. Sentada frente al primo caffé machiatto di questa mia stanza in Italia, y sin que haga ni tres minutos que he aterrizado, recargo mis fuerzas. Más bien me obligo a hacerlo porque durante los últimos días han ido mermando las ganas y estado más bien negativa, imaginando esto cómo una especie de destierrol. Ahora, desde Bolonia, cambio el concepto y me armo de valor. Voy a crecerme y a sonreir a las miles de oportunidades y caras nuevas que me brinda la vida, y que me las brinda porque yo, con acierto o sin él, es pronto aún para valorar, lo he decidido.
No olvido de mi gente, imposible hacerlo, de mi entorno (como diria un buen amigo). No lo hago precisamente por eso, porque son mi gente, porque me cargan las pilas, me apoyan desde lejos y tengo la certeza y el convencimiento de que cuando vuelva van a seguir ahí. A excepción de sorpresas que seguro que las hay...Echo de menos, en estos momentos, la insípida rutina de un fin de semana en mi casa, la apasionante noche que me esperaba hace sólo una semana o la bicicleta, mi bici...también la echo de menos....echo de menos mi casa, mi teléfono....como ET, mi habitación desastrada, mi ordenador, mi idioma....echo de menos todo aquello que me importa y que he traído conmigo.....desde Italia, capítulo uno. Baci